Pokolenie jakoś to będzie – zamężne singielki.

Wczoraj czytałam kolejną porcję historii, które mi przesyłacie.

Powiedzcie mi jak to jest, że kobiety w związkach, nieważne czy formalnych czy mniej formalnych są bardziej nieszczęśliwe od samotnych matek. 

Zazwyczaj ludzie użalają się nad losem kobiet samotnie wychowujących dzieci, ale one same rzadko to robią. 

Może zacznijmy od początku.

Masz kilkanaście lat. Marzysz o prawdziwej miłości, takim emocjonalnym huraganie, radosnym bólu serca, motylkach w brzuchu. Wyobrażasz sobie, jaka będziesz szczęśliwa, gdy odnajdziesz swojego księcia z bajki. Zupełnie jak w filmach romantycznych, którymi nafaszerowałaś się od maleńkości. Popatrzycie na siebie i otworzą się niebiosa, rozdzwonią dzwony i rozśpiewają ptaki. A tym czasem, w realnym świecie, on nie zwraca na Ciebie za bardzo uwagi. I w tym momencie śpiewające ptaszki z Twoich wizji padają zdechłe u Twych stóp. 

No cóż…może jak trochę bardziej się postarasz, zmienisz styl, zrzucisz kilka kilo, czy co tam jeszcze podpowiadała Ci Twoja nastoletnia wyobraźnia on zwróci na Ciebie uwagę – stawiam, że gdy dzisiaj czytasz ten tekst masz ochotę cofnąć się w czasie i dać sobie porządnego kopa w dupę i po głowie na ogarnięcie. 

Ok. Jesteście razem. Hura, udało się. Okazuje się, że on wcale nie jest taki jak go sobie wyobrażałaś. Zakochałaś się w jego wyidealizowanej wersji. A co tam! Będzie jak w bajce! Ty będziesz jego Piękną, on będzie Twoją Bestią. Pokażesz mu świat swojej miłości, odmienisz go, on zrozumie jak marnuje swoje młode życie i to wszystko dzięki Tobie! Kiedy tylko to zrozumie, będzie kochał Cię do grobowej deski. Taaa, nawet pisząc to lekko mnie mdli. Ciebie też? 

Nie docenił? Co za pech. Zerwał z Tobą? A to jaki.

Już nigdy się nie zakochasz, nigdy się nie poświęcisz, nigdy! Wiesz już, co zrobiłaś źle. 

Mija jakiś czas.

Głos w Twojej głowie, ten podły psychopata szepcze, że zostaniesz już sama na zawsze. Twoje koleżanki mają fajnych facetów, jeżdżą na wspólne wakacje i jeszcze się tym chwalą na fejsbuniu – podłe małpy. Ba! One biorą śluby i mają dzieci, zakładają rodzinę, taką z prawdziwego zdarzenia. Taką, o której zawsze marzyłaś. 

Ciotki, stryjenki, babcie i wujkowie z zaniepokojeniem pytają co z Tobą nie tak? Kiedy poznają kawalera? A skąd go niby weźmiesz? Z allegro? Zresztą…nawet gdybyś chciała na odczepnego opłacić jakiegoś miłego chłopaka na widok którego ciotki popuszczą a mamie rozpłynie się serce – nie stać Cię, bo tu w grę wchodzi abonament i to długoterminowy. Przecież ciotki urwą Ci głowę, kiedy przestaniesz się z nim pokazywać. Śmiej się, śmiej! Taka jest prawda.

I nareszcie! Bogu niech będą dzięki! Babcia chyba wymodliła. Jest kawaler. Chodzi koło Ciebie, mówi Ci jaka jesteś piękna, deklaruje żeś miłością jego życia, że dla Ciebie wszystko. Fajny jest…może trochę nie taki jak sobie wymarzyłaś, ale nie można mieć wszystkiego, no nie? Dotrzecie się, zmienisz go trochę i będzie pasował jak ulał. Starasz się nie słyszeć, jak Twój przyjaciel głos śmieje się z Ciebie do rozpuku, że kiedyś przecież mówiłaś, że nie poświęcisz się dla nikogo i jak znajdziesz to tylko ideał. 

Przecież kiedy to było! Teraz jesteś mądrzejsza! 

Wizja samotności Cię przeraża, więc przymykasz oko na wszystkie niedociągnięcia. Lepiej niech będzie jaki jest, niż ma nie być wcale. Wkurza Cię on, ale wizja, że jakaś lafirynda sprzątnie Ci go sprzed nosa złości Cię jeszcze bardziej. Nie wierzysz, że poznasz kogoś lepszego, kogoś kto będzie pasował do Ciebie idealnie, uzupełniał. Chciałabyś mieć to wszystko na już. A nie czekać latami. A jeśli się nie doczekasz? Jeśli umrzesz otoczona stadem kotów? Co pomyślą o Tobie ludzie. Łatka starej panny to palące piętno. 

I nadszedł ten wyjątkowy dzień. Ślub. Wszyscy Ci gratulują, Ty jesteś taka piękna w swojej wymarzonej sukni, jesteś w centrum zainteresowania. Żyjesz w euforii, latasz w chmurach i zanim się obejrzysz spadasz głową w dół, koziołkując i zostawiając za sobą kłęby kurzu.

Mija czas a Ty jesteś nieszczęśliwa. No, ale jak to możliwe? Masz to, co wszyscy? Coś, czego pragnęłaś. I obojętnie czy on będzie grał nałogowo, oglądał porno, pił, znikał na noce, oglądał godzinami tv, nie będzie Ci pomagał, czy odwrotnie - będzie do rany przyłóż, spełniał każdą Twoją zachciankę, kupował Ci kwiaty bez okazji i będzie na skinienie palca – czegoś Ci zabraknie, będziesz czuła smutek, którego nie nazwiesz, będzie Cię tylko wkurzał.

Powód jest prosty. To nie była osoba idealna dla Ciebie. To był ten sam chłopaczek, którego wyidealizowałaś w wieku nastu lat, nic się nie zmieniłaś. Strach Cię paraliżował, opinie ludzi były ważniejsze od uczuć. Byłaś niecierpliwa. I ostatecznie zostałaś ze wszystkim sama. Sama wychowujesz dzieci, sama sprzątasz, sama gotujesz, sama wszystko ogarniasz, bo przecież jakoś musisz dać radę. Nie masz co na niego liczyć, tyle czasu przymykałaś oko na te wszystkie niedociągnięcia, że teraz już nabrały mocy urzędowej i ewoluowały w prawdziwe wady, których nie masz siły zmienić. Jakoś to będzie. Nijako, ale będzie.

Zresztą wszystko Ci jedno prawda? Rozwód, podział majątku, w pojedynkę nie dasz rady, zresztą co za wstyd przed rodziną i znajomymi, że zmarnowałaś tyle czasu. Zaczną rzucać tekstami typu: no to gdzie Ty miałaś oczy?! - z perspektywy czasu wolałabyś to stado kotów, samotność i spokój co? 

Życie nie jest złe. Nie musisz godzić się na mniejsze zło, ale najpierw musisz poznać siebie. Naprawić swoje wady, zanim weźmiesz się za cudze. Gdy poznasz siebie i popracujesz nad swoim rozwojem nie dopuścisz do siebie nikogo, kto Ci nie odpowiada. Będziesz egoistką w pozytywnym tego słowa znaczeniu. To nic złego.

Czasem bywa tak, że tak bardzo starałaś się go zmienić, że zapomniałaś o jego potrzebach, przez co on się odsunął. To też mogła być Twoja wina. Musisz to przemyśleć. Ludzie czasem się docierają, uczą się kochać na nowo. Tyle, że muszą chcieć oboje. I jak zwykle na koniec dodam, że muszą rozmawiać.